سوّم شخص جمع
در این حالت انجام دادن یک کار را به کسانی که غایب اند(دو یا چند نفر) ، نسبت می دهیم.
((منظور از غایب یعنی کسانی که کنار ما حضور نداشته باشند و ما درباره (آنها ) صحبت می کنیم)). مانند:
آنها رفتند= هُما ذَهَبا ، هُما ذَهَبَتا ، هُم ذَهَبوا ، هُنَّ ذَهَبْنَ.
یک سوال؟
به چه دلیل فعل فارسی سوّم شخص جمع تنها(یک1)حالت دارد درحالی که فعل عربی آن(چهار4)حالت دارد؟
دوّم شخص جمع
در این حالت انجام دادن یک کار را به کسانی که حاضرند(دو یا چند نفر) و ما با آنها صحبت می کنیم، نسبت می دهیم. مانند:
شما رفتیــــــــد= أنْتـُما ذَهَبْتُما ، أنْتـُما ذَهَبْتُما ، أنْتـُم ذَهَبْتُم ، أنْتُنَّ ذَهَبْتُنَّ.
اوّل شخص جمع:
این فعلی است که گویندگان(دو یا چند گوینده)با آن انجام دادن کاری را بهخودشان نسبت می دهند. مانند:
ما رفتــیم = نَحْنُ ذَهَبْنـــــا 
این حالت از فعل در عربی نامش « متکلم مَعَ الْغَیر » است.
«متکلم=گوینده»،«مَعَ =با»،«الغَیر =دیگری»:گوینده بیش از یکی است(دو یا چند گوینده)
سوّم شخص مفرد؛ فعل ماضی.
حالتی است که در آن انجام کار را به شخصی که {غایب} است؛ نسبت می دهیم.
منظور از غایب یعنی کسی که کنار ما حضور نداشته باشد و ما درباره (او )
صحبت می کنیم. مانند: 
او رفت « هوَ ذَهَبَ ، هیَ ذَهَبَتْ »
اوّل شخص و دوّم شخص مفرد فعل ماضی و ضمایر آن در عربی و فارسی
فعل ماضی:
چنانکه می دانید کلمه درعربی و فارسی، برسه نوع است.1)اسم 2)فعل 3)حرف
ما در چهار درس اوّل کتاب عربی پایه هفتم ، با اسم و انواع آن آشنا شدیم.
تعریف اسم:
اسم کلمه ای است که برای نامیدن شخصی یا چیزی ( علیٌّ ، مِنْضَدَةٌ و...) و یا برای اشاره به کسی یا چیزی {اسم های اشاره}،( هذا – ذلک و...) و یا برای پرسش از کسی یا چیزی { اسم های پرسشی}، ( مَنْ – أیْنَ و...) بکار می رود.(در اسم زمان وجود ندارد)
از درس پنجم تا پایان درس دهم، ، با نوع دوّم کلمه یعنی (فعل) آشنا می شویم.
